بررسی اثرات دور و زمان های سانتریفیوژ و زمان فریز کردن بر مقدار میکروپارتیکل تولیدشده از فرآورده کنسانتره پلاکتی

سابقه و هدف: روش اصلی جداسازی میکروپارتیکل های پلاکتی(pmp) بر اساس دور سانتریفیوژ و زمان می باشد. با توجه به هزینه بالای تعیین تعداد pmp از طریق میکرو ذرات (micro-bead) و هم چنین ضرورت استفاده از دستگاهی پرهزینه مانند فلوسایتومتر، به نظر می رسد تعیین غلظت pmp به روش برادفورد روشی ارزان، سریع و به صرفه می باشد. بنابراین در این مطالعه تاثیر فاکتورهای دور و زمان های مختلف سانتریفیوژ و زمان فریز کردن بر غلظت میکروپارتیکل های کیسه های پلاکتی کنسانتره بررسی شد. مواد و روش ها: دو دور متفاوت سانتریفیوژ برای جداسازی میکروپارتیکل ها بررسی شد. برای تهیه پلاسمای غنی از پلاکت، در پروتکل اول، کیسه پلاکتی در g 1500 به مدت 15min و در پروتکل دوم، در g 5000 با همان زمان سانتریفیوژ گردید. برای بررسی اثر زمان، جداسازی میکروپارتیکل ها در g 16000 به مدت 20 min و 2 min انجام گردید. به منظور بررسی غلظت pmp از روش برادفورد استفاده شد. برای بررسی اثر فریز شدن بعد از تهیه prp در g300 به مدت 20 min، لوله ها در c˚80- فریز شدند. تعیین هویت میکروپارتیکل ها توسط آنالیز فلوسیتومتری انجام شد. یافته ها: غلظت pmp در پلاسمای غنی از پلاکت حاصل از دور سانتریفیوژ g 1500 غلظت بالاتری را نشان داد  (05/0p value≤). غلظتpmp بین زمان های2 min و 20 min  سانتریفیوژ تفاوت معناداری نشان نداد (05/0p value≥). در بررسی اثر فریز شدن نشان داده شد که تولید pmp نسبت به روز اول در تمام روزها افزایش معنی دار یافته بود. میکروپارتیکل ها دارای مارکر cd41 بودند که بیانگر منشا پلاکتی آن هاست. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که کاهش دور سانتریفیوژ منجر به تولید مقادیر بیش تری میکروپارتیکل می گردد. ولی افزایش زمان جداسازی در مرحله دوم اثر معناداری بر مقدار pmp جداشده نداشت. هم چنین با استفاده از فریز می توان به مقادیر بیش تری pmp دست یافت